jueves, 22 de enero de 2009

MIMAR LA LENGUA, UNA VEZ MÁS. Dmp16.

HOSSEINI, Khaled. Cometas en el cielo. Ediciones Salamandra. Letras de Bolsillo, nº 26. Barcelona, 2008. 8ª edición. Traducción de Isabel MURILLO FORT.
ALAMEDDINE, Rabih. El contador de historias. Editorial Lumen. Barcelona, 2008. 4ª edición. Traducción de Toni HILL GUMBAO.


En la actualidad estoy leyendo estos dos libros al mismo tiempo (algo que no hago frecuentemente). El primero lo leo durante el día, el segundo por la noche, antes de dormir. Es curioso que haya comenzado a leer ambos a la vez, porque tienen algunos aspectos en común. Su relación con el mundo musulmán es uno de ellos. Su tono narrativo cercano al cuento, es otro. Ambos me están gustando y ofreciendo agradables momentos. Y también algún susto lingüístico.

Hace tiempo que tengo la sensación de que no cuidamos nuestra lengua. No la cuidan los periódicos, donde a diario se encuentran faltas de ortografía. Pero, por lo que veo, no la cuidan tampoco las editoriales. He encontrado errores, ya no ortográficos, sino de vocabulario, gramática y sintaxis, que no dejaría pasar a uno de mis alumnos de bachillerato.

Me sorprendí la otra noche descubriendo que el traductor de El contador de historias confunde el imperativo con el infinitivo. Es cierto que se trata de un error muy extendido, sobre todo en el lenguaje oral, pero verlo escrito se hace insufrible.




“-Iros –dijo ella, con voz ronca y la respiración jadeante. [...] Marcharos. No os demoréis.” (Página, 96).

Hoy me he sorprendido hallando en Cometas en el cielo una palabra que no existe en castellano: apalizar. Se trata de una “catalanada”: en catalán existe el verbo “apallisar” que quiere decir zurrar o dar una paliza. Pero en castellano no existe tal verbo. Debe decirse “dar una paliza” o, en todo caso, “apalear”. Se trata de un error que, por influencia del catalán, cometen muchos de mis alumnos. Pero nunca esperé hallarlo en una publicación.



"Jamás olvidaré los ojos azules de Assef [...], ni su sonrisa mientras apalizaba al pobre niño". (Página 48)

¿Es que han desaparecido los correctores? ¡Que vuelvan, por favor, que hacen mucha falta y así las editoriales contribuirán a que el paro no aumente!

Luis María Llena, 2009.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Estimat Luís María, som el Ferran Guiu i Verdaguer i la seva xicota, Sandra López.
Estavem pensant en tu( no et preguntis el perquè), i em decidit escriure't al teu preciat blog.
Només dir-te que ens agrades com a professor tot i què pateixes de tant en quan petits atacs de mal humor.Això no és fer la pilota, sinó que ho pensem certament.

D'alumnes a professor.
( No tinguis en compte les faltes ortogràfiques,ja que aquest text està escrit per la Sandra i revisat per un dels teus alumnes més preciats a la classe d'història)

UnPetÓ.

pd: No diguis dumenge, és dIumenge.
( de part del FERRY)

pd2:Visca Catalunya!

VISITES / VISITAS des de 19/06/2007